Był sobie chemik
Piękny i młody,
Smukły jak wieża Glovera.
Jego jedynym
Marzeniem było,
By dyplom mieć magistera.



    Oczy miał piekne,
    A rozum bystry
    I umysł całkiem realny.
    W piersi mu biło
    Serce przeczyste
    Jak kryształ heksagonalny.

    Raz, będąc w parku,
    Doznał olśnienia,
    Bo dziewczę zobaczył śliczne,
    Które chodziło
    Tam i z powrotem
    Niby wahadło fizyczne.

    Ciało jej białe
    Jak siarczan baru,
    Włos złoty jak dwuamina.
    Jedno jej oko
    Jak błękit pruski,
    Drugie jak ultramaryna.

    Żaden poeta
    By nie opisał
    Wszystkich uroków jej ciałka.
    Tak zbudowana
    Była wspaniała
    Z aminokwasów i białka.

    Więc kupił - w celu
    Zaręczynowym -
    Pierścienie dwa benzenowe.
    I z pierścieniami
    Przyszedł on do niej.
    Chce cię - powiada - za żonę.

    Wnet utworzymy
    Wspaniałą parę
    Jak dwa wiązania sprzężone,
    Jak te pierścienie
    Co w naftalenie
    Żyją na wieki złączone.

    Lecz ona serce
    Jak korund miała,
    Które nie znało litości.
    Kapryśny humor
    Ciągle zmieniała
    Jak mangan wartościowości.

    Jego wyznania
    Zimno przyjęła,
    Jak hel skroplony, okrzykiem:
    Nie będę nigdy
    Związku tworzyła
    Ja z byle jakim chemikiem.

    Nasz młody chemik
    Po takich słowach
    Daremnie błaga i szlocha,
    A w międzyczasie
    W czarnej rozpaczy
    Pije C2H5OH

    Ale to wcale
    Mu nie pomogło,
    Znać go nie chciała dziewczyna.
    No i dlatego
    Biednego chłopca
    Zalała hemoglobina.

    Drogi kolego
    I koleżanko!
    Taki stąd morał wynika:
    Żyj na wesoło,
    By cię nie spotkał
    Tragiczny los jak chemika